Stevan Stojanović, Vladimir Jugović, Slobodan Marović, Refik Šabanadžović, Miodrag Belodedić, Ilija Najdoski, Robert Prosinečki, Siniša Mihajlović, Darko Pančev, Dejan Savićević, Dragiša Binić i jedina rezerva tokom istorijskih 120 minuta – Vlada Stošić.

Imena koja se ne zaboravljaju na ovim prostorima, ako ste navijač Crvene zvezde – onda je to sigurno. Bila je to zlatna generacija koja je zajedno sa trenerom Ljupkom Petrovićem učinila da Zvezda zasija kao nikada pre i nikada kasnije.

Na današnji dan 1991. „crveno-beli“ su, kako je tada u direktnom prenosu rekao Milojko Pantić, napravili najveći uspeh jugoslovenskog klupskog fudbala – uspeh koji niko do danas sa ovih prostora nije bio ni blizu da ponovi, a čini se da neće još mnogo godina, decenija...

Bio je to 29. maj koji se pamti, dan kada je Zvezda u finalu Kupa šampiona odigranom na stadionu „Sveti Nikola“ u Bariju, posle penala savladala tada moćni Olimpik Marsej.

Prosinečki, Binić, Belodedić, Mihajlović i na kraju Pančev bili su bez greške sa bele tačke, dok je Stojanović u prvoj seriji skinuo udarac Manuela Amorosa.

Nije Zvezda na jadranskoj obali igrala fudbal za pamćenje, igru koja ju je dovela do finala, ali u tom trenutku najvažniji je bio rezultat – a on je stigao, za sva vremena.

Pamti se to finale, ali pamte se i Grashopers, Rendžers, Dinamo Drezden i Dejove majstorije u Minhenu protiv Bajerna, naravno i čuveno „Mihajlović u sredinu“ protiv istog rivala na „Marakani“ kad je izboreno finale.

Uslidila su nakon toga neka ružnija vremena koja su zauvek fudbal sa ovih prostora udaljila od evropskog vrha.

Ipak, ostaje sećanje na jednu noć u Bariju i uspeh koji će živeti dok je fudbala.