Maori su polinežanski narod, domorodačko stanovništvo Novog Zelanda, etnolingvistički srodni Havajcima, koji su se na područje Južnog i Severnog ostrva, barem prema legendama, naselili između 9. i 13. veka iz područja Polinezije, doplovivši u kanuima.

Da li je to stvarno bilo tako, na istoričarima je da utvrde. Međutim, Maore su svetu „otkrili“ Holanđani koji su se u 17. veku iskrcali na obale Novog Zelanda. Prvi susret sa Evropljanima bio je krvav, vojnici  istraživača Abela Tasmana sukobili su se sa Maorima, a prve prijateljske odnose uspostavio je polovinom 18. veka britanski moreplovac Džejms Kuk. 

Kao i brojni domoroci širom sveta, nakon žestokih borbi sa Evropljanima, zbog bolesti koje su ih zadesile njihov broj je naglo počeo da se smanjuje, pa danas čine tek oko 15 odsto stanovništva Novog Zelanda. Ipak, ni to ih nije sprečilo da svetu pokažu svoju bogatu kulturnu baštinu, koja se prenela širom sveta, a najpoznatiji „proizvod“ koji je izvezen sa Novog Zelanda, osim ovaca i ovčje vune, predstavlja Haka. 

Haka je tradicionalni ples Maora, koji danas izaziva strahopoštovanje i divljenje celog sveta, ali i duboku emociju potomaka domorodačkog stanovništva, bilo da se izvodi u selu, na svadbi, sahrani ili pred milionskim auditorijumom na sportskim terenima. A otkud Haka na sportskim borilištima? Na tome treba zahvaliti ragbistima Novog Zelanda, ali i Englezima koji su omogućili da se predstave. 

Kada se kaže Haka, ne misli se isključivo na jedan te isti ples, u tamošnjoj kulturi postoji mnogo vrsta ovog plesa, gotovo za svaku priliku. Maori tradicionalno Haku koriste kao simbol zajedništva i izražavanje emocija, od radosti, preko hrabrosti, pa sve do tuge. Iako najpoznatija po svom ratničkom obliku (Ka Mate), Haka se izvodi u najrazličitijim prilikama da se iskaže dobrodošlica gostima, da se oda počast preminulima, da se proslavi novi život ili važan događaj u zajednici.

Haku karakterišu snažni i ritmični udarci nogama o tlo, iskolaćene oči, isplažen jezik, udaranje po grudima i butinama, sve u službi izražavanja odlučnosti i energije. Reči koje se izgovaraju tokom ovog ritualnog plesa, često govore o precima, herojstvu, borbi i životnoj snazi.

No, kao što rekosmo, za proboj Hake u savremeni svet, treba zahvaliti tamošnjim ragbistima, koji su krajem 19. veka doputovali na turneju po Ujedinjenom Kraljevstvu u želji da odmere snage sa tamošnjim ekipama, a kako bi osim sportskih veština pokazali i kulturnu baštinu, dogovoreno je da pred svaki meč izvedu tradicionalni ples. Izbor je pao na čuvenu ratničku himnu „Ka Mate“ koja je nastala tokom Maorskih ratova (1806-1845). Pesmu i melodiju napisao je poglavica Ngati Toa, a vrlo brzo je postala popularna među tamošnjim stanovništvom. 

Kada je reprezentacija domorodaca sa Novog Zelanda (tako je isprva bio zvanični naziv ekipe) stigla u Englesku pred prvi meč izveden je ples koji je zaprepastio domaćine. Ono što je dodatno bilo šokantno za domaćine jeste činjenica, da iako se tim zvao domorodačkim, bio je sastavljen i od Maora i od evropskih doseljenika. Međutim, tokom postojanja reprezentacije, do današnjeg dana, izvođeno je nekoliko tradicionalnih plesova, iako je „Ka Mate“ ostala najpoznatija i najvoljenija i kod „All Blacks-a“ ali i kod navijača širom sveta. Izvođenje ove Hake, postalo je toliko popularno širom sveta čak i kod dela javnosti koji nije preterano zainteresovan za ragbi. Za Novozelanđane ova Haka danas predstavlja nacionalni ponos, a za javnost simbol ragbija kao sporta. Simbolično kao ratnička himna „Ka Mate“ je pesma o spasu i preživaljavanju, a njeno izvođenje pred početak meča, označava početak „borbe“.

Ples reprezentativaca Novog Zelanda, rame uz rame sa surovim pogledima ka sportskim rivalima nadmašilo je sam ritual, postalo je kulturni i sportski spektakl u kom se prepliću moderni sport i duhovi prošlih vremena. 

Iako tradicionalni ples izvode i drugi sportski kolektivi sa Novog Zelanda, on je i dalje najkarakterističniji kada je u pitanju tamošnja ragbi reprezentacija. Haka je deo tradicije i kulture tog podneblja, pa se uči u školama i česti su snimci na internetu na kom deca igraju Haku u nečiju čast. Osim zastrašivanja protivnika, Haka je i „instrument“ za očuvanje jezika i identiteta Maora na Novom Zelandu, koji su danas nacionalna manjina. A i potomci evropskih kolonizatora prihvatili su Haku kao svoju, pa danas ovaj tradicionalni ples služi kao spona između različitih etničkih grupa koje žive na udaljenim ostrvima.