„Na kolenima klizi po travi, podiže ruke golove slavi“ stih je pesme posvećene jednom od najvećih fudbalera koji su ikada nosili dres Partizana, igraču koji je na terenu izazivao strahopoštovanje, a van terena bio oličenje istinskog sportiste i gospodina. Mladić iz Zemuna, koji je na mala vrata ušao u Partizan i za svog kratkog života postao legenda čije se ime i danas, četrdeset godina nakon njegove prerane smrti izgovara sa ogromnim poštovanjem, od svih. Sportskih rivala, navijača koji su ga gledali, ali i onih koji su stasavali nakon njegove smrti. Jer Partizan je Dragan Mance i Dragan Mance je Partizan. 

Mladić iz Zemuna, koji je prve korake napravio u lokalnom FK Galenika (današnji Zemun), u septembru 1980. godine pridružio se Partizanu i za svega nekoliko godina postao je jedan od najatraktivnijih i najomiljenijih fudbalera svog vremena i vrlo brzo postao miljenik svih kojima je Partizan u srcu. Za crno-bele je odigrao 279 utakmica i postigao 174 pogotka, a poginuo je žureći na trening svog kluba. I danas se samo ispreda, šta bi bilo da je Mance nekim čudom ostao živ, ko bi mogao da ga zaustavi na terenu?

Legendarni napadač, sa čuvenom devetkom na leđima i rukama podignutim uvis posle svakog postignutog gola, i danas izaziva osmeh kod navijača. Za starije generacije bio je idol, za mlađe, koji nažalost nisu uspeli da vide njegovu magiju, Mance je gotovo mitsko biće, simbol jedne epohe i fudbaler čije ime nikada neće izbledeti, a to je pokazala i utakmica koju je Partizan odigrao prethodne sedmice u okviru prvenstva Srbije, kada su Grobari obeležili četiri decenije od njegove smrti. Golovi koje su postigli Andrej Kostić i Birbas Natho proslavljeni su u Manceovom stilu, sa rukama podignutim u vis, a naročito je pažnju javnosti privukla proslava mladog Podgoričanina, koji svojim nastupima i potezima, ako je verovati starijima, neodoljivo podseća na Partizanovu legendu. 

Mance je sa Partizanom osvojio jednu titulu prvaka tadašnje Jugoslavije, a za reprezentaciju sakupio svega četiri nastupa, sedam za omladinsku i dva za olimpijsku. Svi su verovali da njegovo vreme tek dolazi, ali je jutro 3. septembra 1985. godine, svim navijačima Partizana ostalo duboko urezano u sećanju. 

„Zvuk udara kola o betonski stub na staroj deonici auto-puta Beograd - Novi Sad još para nebo nad Zemunom...“ Tako na zvaničnom sajtu kluba počinje podsećanje na jednog od najvećih, ako ne i najvećeg igrača koji je nosio crno-beli dres beogradskog velikana. Prema rečima još jedne legende Partizana, Nenada Bjekovića, Mance je u životu propustio samo jedan trening, i to upravo onog kobnog 3. septembra pre 40 godina. 

Poslednji pogodak, Mance je postigao samo dva dana pre smrti, u duelu protiv podgoričke Budućnosti, a jedan od najomiljenijih postigao je u legendarnom duelu sa Kvins Park Rendžersom, u čuvenom Partizanovom preokretu protiv londonske ekipe. U naponu snage, samo je  smrt mogla da ga zaustavi, ali ne i da ga pošalje u zaborav. 

Već četiri decenije stadionom Partizana, odjekuju stihovi: „Otišo si Dragane, ostala je tuga…“ I upravo ove reči najbolje oslikavaju prazninu koja je nastala kobnog 3. septembra 1985. godine, kada je u saobraćajnoj nesreći ugašen život Dragana Mancea, jednog od najvećih fudbalera Partizana u osam decenija dugoj istoriji. Četrdeset godina kasnije, Mance je i dalje idol, legenda i simbol crno-belih, iako ga dobar deo današnjih navijača nikada nije video kako golove proslavlja klizeći po travi sa rukama podignutim visoko.