Pamte se super Brazilci Romario i Bebeto, majstorije i tragedija Roberta Bađa, dva maestra sa Balkana George Hadži i Hristo Stoičkov... Pamte se Henrik Larson, tužan kraj velikog Dijega Maradone, mnogo sunčanih dana i krcati stadioni širom Sjedinjenih Američkih Država.

Na današnji dan 1994. utakmicom između tada aktuelnog prvaka Nemačke i Bolivije počelo je Svetsko prvenstvo.

Ovih dana, 31 godinu kasnije, u SAD se održava prvi klupski Mundijal sa 32 ekipe, a ono što izgleda tužno jeste činjenica da je većina stadiona poluprazna. Ili polupuna, kako ko više voli.

Ipak, dok je bio "pravi" Mundijal bila je to i prava poslastica za domaću naciju, pošto su praktično na svakom meču stadioni bili krcati, a podatak da je prosečna poseta po meču bila skoro 70.000 najbolje oslikava razliku između Amerikanaca tada i sada, ali i razliku između Mundijala za reprezentacije i klubove.

Na otvaranju u Čikagu, Nemačka je uz mnogo muka savladala autsajdera Boliviju - Jirgen Klinsman je pogodio pred 63.117 navijača.

Finale se igralo tačno mesec kasnije, 17. jula, a rivali su bili Brazil i Italija.

Domaćin je bio legendarni "Rouz boul" u Pasadeni, gde se i ovog leta do sada odigrao jedan meč - između Pari Sen Žermena i Atletiko Madrida (4:0).

Grad udaljen 18 kilometara od Los Anđelesa tada je svedočio drami, a Brazil je na kraju slavio posle penal-ruleta, nakon što je poslednji penal u seriji promašio možda i najbolji igrač turnira do tada Roberto Bađo.

Mundijal '94. bio je spektakularan - može li i ovogodišnji sa klubovima do kraja da bude makar približno dobar.