"Kad su godine samo broj" u režiji Janka Tumbasevića

Proljeće 2006. godine u Crnoj Gori je proteklo u znaku referendumske kampanje. Indipendisti protiv Unionista. Pošto su 21. maja više uspjeha imali ovi prvi, Crna Gora je obnovila državnu samostalnost. Značilo je to da se moraju izgraditi funkcionalne institucije, da se mora donijeti Ustav. Nije nezavisnost donijela obaveze političarima koji su tada bili na vlasti već i kompletnoj zajednici, društvu. Moralo se dosta toga promjeniti, pa i način funckionisanja crnogorskog sporta. U ovom slučaju, za nas je važan fudbal.

Tog ljeta će, iako na papiru sad nepostojeća država, selekcija Srbje i Crne Gore nastupiti na Svjetskom prvenstvu u Njemačkoj i upisati tri poraza u grupi sa Holandijom, Argentinom i Obalom Slonovače. Ipak bilo je previše istorije čini se. Država koja još „diše“ samo kroz fudbalsku selekciju ostaće upamćena kao ona kojoj je prvi gol u dresu Argentine dao Lionel Mesi. Njegovo putovanje do zlata u Kataru zapravo je počelo na ovom meču, 16 godina ranije.

Razlaz Srbije i Crne Gore značio je i da će Fudbalski Savez Crne Gore sada imati drugačiju ulogu nego ranije, da će Crna Gora imati svoju reprezentaciju koja će se okupiti prvi put u martu 2007. A koliko se iščekivao prvi meč sa Mađarskom, toliko se sa podjednakim nestrpljenjem i znatiželjom nagađalo ko će biti na tom istorijskom spisku. Znalo se da će tu biti najveće zvijezde tada, Mirko Vučinić, Branko Bošković,  Simon Vukčević, Igor Burzanović, te golobradi Stevan Jovetić sa 17 i kusur. Znalo se i da će golman biti Vukašin Poleksić, a da će u vezi biti mjesta za kapitena Budućnosti, Mirka Ćira Raičevića. Spisak selektora Zorana Filipovića iznenadio je mnoge, pojavila su se neka imena nepoznata crnogorskoj javnosti, poput Jovana Tanasijevića i Radoslava Bataka, koji će činiti prvi štoperski tandem. A na spisku za to prvo okupljanje našao se još jedan kapiten iz crnogorske lige, Janko Tumbasević, lider prvog šampiona nezavnisne Crne Gore, Zete.

Janko Tumbasević je debitovao odmah protiv Mađara, zamjenio je Mirka Raičevića u drugom poluvremenu. Tokom 2007. godine, vezista rodom iz Šapca odigrao je četiri utakmice za nacionalni tim i tu je stao. To je i period nakon kojeg je gradio karijeru u Srbiji, jer njegove partije u dresu Zete nijesu bile neopažene. Gledajući godine u kojima se ovo sve dešavalo, neupućeni bi mogli lako zaključiti da dotični gospodin odavno uživa u fudbalskoj penziji. Ali, to je daleko od istine. Janko Tumbasević će u januaru napuniti 41 godinu, i dalje je aktivan, nastupa za Mladost iz Lučana, a u međuvremenu je postao apsolutna legenda Superlige Srbije u kojoj je sakupio preko 430 utakmica do danas. Važno za napomenuti, Janko Tumbasević je jedan od dva igrača sa prvog spiska Zorana Filipovića koji su i dalje aktivni. Pogađate, osim Janka, fudbal i dalje igra Stevan Jovetić, dugogodišnji kapiten selekcije.

Tumbasevićev prvi profesionalni ugovor vezan je za Zetu. U posljednjoj sezoni odigranoj pod patronatom zajedničke države Zeta je bila peta na tabeli, pa je izborila evropske nastupe. Te sezone u ligi su bila još dva crnogorska kluba, Budućnost je završila na 14. mjestu, a Jedinstvo iz Bijelog Polja je bilo posljendje na mjestu broj 16.

Istinsku afirmaciju u očima crnogorske javnosti, Tumbasević stiče u prvoj sezoni nezavisnog klupskog fudbala, kada Zeta osvaja titulu sa trenerom Dejanom Vukićevićem na klupi. Bila je to izuzetno mlada i poletna ekipa sa majstorima poput Marka Ćetkovića i Slavena Stjepanovića, ali i golgeterom u liku Žarka Koraća. Tumbasević je bio lider ekipe, diktirao je igru iz veznog reda. I kroz karijeru će ga generalno pratiti uloga jednog od lidera, često je tamo gdje je igrao bio i kapiten. Ako bi pokušali da ga opišemo kao igrača, glave akcente bi stavili na stabilnost i požrtvovanost. Janko Tumbasević nije bio najbolji tehničar, nije bio najblji driber, ali je bio igrač kojeg bi svaki trener poželio.

Boravak Tumbasevića na Trešnjici  obilježio je i nastup Zete u Evropi. Nakon osvojene titule, eliminisali su litvanski Kaunas i zakazali duel sa Rendžersom. A malo ko je očekivao da će šampion Crne Gore tako da namuči velikana iz Škotske. Tada su mladići naviknuti na loše terene u Crnoj Gori, pokazali koliko su tek opasni kad izađu na podlogu koja je fantastična, zapalili su Ajbroks.

Bilo je za očekivati da se nakon takvih izdanja ekipa brzo rasproda. Tumbasević je bio jedan od onih koji su napustili Golubovce i Crnu Goru, u koju se nikada nije fudbalski vratio tokom narednih 18 godina. Sreću je potražio i našao u Vojvodini, a na Karađorđu je igrao četiri sezone, prije nego li je otišao prvi i jedini put u inostranstvo, u Moldaviju, gdje je odigrao dvije sezone.

U jednom intervjuu, Tumbasević se našalio da Moldavija nije jedini inostrani angažman, jer je kao rođeni Srbin igrao u nezavisnom šampionatu Crne Gore, a potom kao naturalizovani Crnogorac iz Zete potpisao za Vojvodinu.

Pratiće Tumbasevića kroz karijeru Vojvodina, ne samo kao klub, već i kao geografska cjielina, pošto je osim za ponos Novog Sada, nastupao i za subotički Spartak, te bio svjedok uspona TSC-a iz Bačke Topole.

U dresu tima iz Topole, Tumbasević je bio akter jedne nezaboravne utakmice. TSC je u kvalifikacijama za Ligu Evropu odigrao sa FCSB-om iz Rumunije meč sa 12 golova, bilo je 6:6. Kasnije su Rumuni prošli nakon penala. To je period korona virusa i kasnih kvalifikacija u kojima je igran samo po jedan meč.

Koliko god Tumbasević svojom fudbalskom karijerom bio „Lala“ srce mu je ukrao jedan drugi klub, za koji je odigrao najviše utakmica u životu. Spustio se malo južnije, u Lučane. Iskusni vezista trenutno igra sedmu sezonu za Mladost, u trećem mandatu.

Prije 15ak dana, Mladost je gostovala Partizanu u Beogradu i izgubila 3:0. U većini medijskih izvještaja navedeno je da su gosti iz Lučana bili bez standardnog veziste Tumbasevića. Po tome se vidi koliko i dalje znači ekipi iako je u poznim fudbalskim godinama. Prenešeno na svjetski nivo fudbala, nema mnogo igrača koji su u kategoriji 40+ a da su i dalje izuzetno važan šraf u rosteru ekipe. Možda je najbolji primjer Luka Modrić u Milanu, ili Tijago Silva u Fluminenseu. Ne poredimo Tumbasevićevu karijeru sa ovim veličinama, već govorimo o uticaju na ekipu u momentima kada njihovi vršnajci imaju minimum pet godina fudbalske penzije. A neki i 10.

Tumbaseviću očigledno prijaju Lučani. Mala sredina, nema previše pritiska, a idealna za iskusne igrače. Politika kluba je jasna. Pregršt prekaljenih asova uz par izuzetno mladih, klupskih projekata. Sjetimso se samo Đorđa Gordića i Nikole Jojića u skorije vrijeme. Pa i Uroša Sremčevića. Zanimljivo, Tumbasević nije najstariji član ekipe, nedjelju dana prije njega se rodio Saša Stamenković koji proživljava drugu mladost.

Do kada će Janko igrati fudbal zna samo on, a s obzirom da na terenu provede redovno i po 90 minuta, čini se da se još nije umorio i da u tijelu ima dovoljno snage. Jedna je od najupečatljivijih figura srpskog klupskog fudbala, čovjek čija karijera traje duže od dvije decenije, u kojoj je vjerovatno mogao i više da napravi, da duže boravi u inostranstvu, ali je i ovako postigao mnogo. Primjer mladima da igranje fudbala „kod kuće“ može biti opcija za karijeru. Pogotovo sada kada u srpskom fudbalu ima dosta više novca u svim klubovima, nego kada je Janko počinjao.