Dok su kamere zumirale osmehnuta lica Đanija Infantina i klubova iz Evrope i Južne Amerike na završnici Svjetskog klupskog prvenstva u Sjedinjenim Američkim Državama, jedno lice je ostalo upadljivo odsutno. Aleksandar Čeferin, predsjednik UEFA-e i formalno potpredsjednik FIFA-e, nije se pojavio ni na jednom meču. Ni u boksu, ni na ceremonijama, ni u protokolu.

U svijetu u kojem simbolika često govori više od riječi, Čeferinova fizička distanca od turnira djeluje kao poruka. I to upadljiva, jasna – svijet klupskog fudbala je sve više poprište borbe između FIFA-e i UEFA-e.

Čeferin nije jedini zvaničnik koji nije došao. Ali jeste jedini koji vodi organizaciju čiji su klubovi činili kičmu ovog takmičenja: čak 12 timova iz UEFA zone učestvovalo je na turniru, a u polufinalu su bila tri – Real Madrid, Pari Sen Žermen i Čelsi. Ipak, iz Niona nije stigla ni čestitka, ni saopštenje, ni objava na društvenim mrežama. Zvaničan izgovor? Fokus na Evropsko prvenstvo za žene, koje je počelo više od dvije sedmice nakon starta Svjetskog klupskog prvenstva.

Međutim, Čeferin je prisustvovao samo jednom meč ženskog EURA – do sada u Švajcarskoj od 22 odigrana, uprkos tome što je to bio deklarativni razlog izostanka iz Amerike. Ni prošlog ljeta, kada je finale Svjetskog prvenstva za žene igralo dvoje evropskih selekcija – Engleska i Španija – Čeferin nije bio na tribinama. Ne ide. Ni formalno, ni politički.

Zato što u pozadini stoji puno više od kalendarskog sukoba.

FIFA sve otvorenije ulazi na teren koji je decenijama bio rezervisan za UEFA – klupski fudbal. Prošireni format Svjetskog klupskog prvenstva, sa 32 ekipe i nagradnim fondovima koji se mjere stotinama miliona, predstavlja prvi ozbiljan pokušaj da se takmičenje koje organizuje FIFA takmiči sa Ligom šampiona, barem kada je riječ o profitu i pažnji. Infantino je tokom konferencije u Njujorku govorio kako je turnir već najuspješnije klupsko takmičenje po prihodima: 2,1 milijarda dolara, u prosjeku 33 miliona po utakmici.

Naglasio je i da pobjednik može zaraditi do 125 miliona dolara, što je, doduše, i dalje manje od 154 miliona koje je Real Madrid zaradio za osvajanje Lige šampiona. Ali FIFA tvrdi da je njihovo takmičenje efikasnije: manje mečeva, više novca po susretu.

Potencijalna ekspanzija turnira – još evropskih timova, možda češće održavanje – sve to su teme koje su ostale bez jasnih odgovora. Infantino nije odbacio mogućnost da se turnir igra na svake dvije godine. Nije isključio ni nove kvote za timove poput Mančester junajteda, Arsenala, Liverpula, Totenhema, Barselone, Milana ili Napolija. Rekao je da bi volio da ih vidi na turniru. Nije rekao kako.

U tom kontekstu, Čeferinovo odsustvo više nije znak ignorisanja. To je demonstracija. I nije jedina.

U maju su članovi UEFA u Savjetu FIFA napustili Kongres u Paragvaju, nakon što je Infantino kasnio tri sata jer je u Kataru imao sastanke sa Donaldom Trampom. Zbog toga je otkazan i fizički sastanak FIFA Savjeta, pa je održan virtuelno, dva dana kasnije. UEFA je tada saopštila da se “fudbal ne smije gurati u drugi plan zbog privatnih političkih interesa”.

U njihovoj izjavi pisalo je i: “Svi smo ovdje da služimo fudbalu – od ulica do podijuma. Članovi UEFA u FIFA Savjetu su osjetili potrebu da, ovog puta, pošalju poruku da igra dolazi prva”.

Igra možda dolazi prva, ali vlast nikada nije bila daleko.

Čeferin, kao potpredsjednik FIFA-e, ima pravo na godišnju naknadu od 300.000 dolara. Ni UEFA ni FIFA nijesu odgovorili na pitanja da li on tu naknadu prima. Ništa neobično – već mjesecima se komunikacija između dva najveća fudbalska tijela svijeta vodi kroz saopštenja, prećutkivanja i odsustva. 

Pa i kroz “mrežnu ćutnju”: UEFA-in nalog na mreži X je objavio je svega jedan post o Svjetskom klupskom prvenstvu, čestitka Čelsiju na trofeju,  iako je više od trećine učesnika bilo iz Evrope. Konmebol je, s druge strane, danima isticao južnoameričke timove i igrače.

U trenutku kada FIFA nastoji da oblikuje globalni fudbal kroz svoje turnire i proširenja, a UEFA želi da zaštiti svoj prostor, linije fronta se jasnije crtaju. Nema još otvorenog sukoba. Nema zajedničkih saopštenja ni rukovanja pred kamerama. Ima tišine, ima bojkota. I ima odsutnog pogleda iz Niona, preko okeana.

Jer, nekad je najglasnije – ono što ne izgovoriš.